Amos Lee



Shake off that towel baby
Come over here
I'm gonna leave you smiling woman
Leave you smiling from ear to ear, yeah

Chorus

We're gonna shake from the middle of the clock on the wall
Not worrying about a thing at all
Except making love
We're gonna start in the kitchen to the rug to the chair
Not having a single care
Except making love

Woah, woah, woah, woah, woah, woah
Ooh, ooh, ooh, ooh, ooh, ooh, ooh

It's been a hard week, mama
But now you're free, yeah
I'm gonna leave you leaving me in a world of ecstasy, yeah

Chorus
We're gonna shake from the middle of the clock on the wall
Not worrying about a thing at all
Except making love
We're gonna start in the kitchen to the rug to the chair
Not having a single care
Except making love

Bridge
My lonely day
Seems so far away, yeah
I love you more than words can...say
This is how I prove my love

Chorus

We're gonna shake from the middle of the clock on the wall
Not worrying about a thing at all
Except making love
(This is how I share my love)
We're gonna start in the kitchen to the rug to the chair
Not having a single care
Except making love
(This is how I prove my love)

Mmmm


Kees van Dongen


Cornelis Theodorus Maria van Dongen (26 January 1877 – 28 May 1968), usually known as Kees van Dongen or just Van Dongen, was a Dutch painter and one of the Fauves. He gained a reputation for his sensuous, at times garish, portraits. Kees van Dongen was born in Delfshaven, then on the outskirts, and today a borough, of Rotterdam. In 1892, at age 16, Kees van Dongen started his studies at the Royal Academy of Fine Arts in Rotterdam. During this period from 1892 to 1897, van Dongen frequented the Red Quarter seaport area, where he drew scenes of sailors and prostitutes. In 1897 he lived in Paris for several months. In December 1899 he returned to Paris to join Augusta Preitinger ("Guus"), whom he had met at the Academy. They married on 11 July 1901 (they divorced in 1921). He began to exhibit in Paris, and participated in the controversial 1905 exhibition Salon d'Automne, in a room featuring Henri Matisse amongst others. The bright colours of this group of artists led to them being called Fauves ('Wild Beasts'). He was also briefly a member of the German Expressionist group Die Brücke.  In these years he was part of an avant-garde wave of painters—Maurice de Vlaminck, Othon Friesz, Henri Rousseau, Robert Delaunay, Albert Marquet, Édouard Vuillard—who aspired to a renewal of painting that was stuck in neo-impressionism. In 1906 the couple moved to the Bateau Lavoir at 13 rue Ravignan, where they were friends with the circle surrounding Pablo Picasso and his girlfriend Fernande Olivier. More
Paolo Coelho - The Alchemist

..…'Kijk, zei zijn hart, 'ik reclameer dan misschien wel wat, maar dat komt omdat ik een mensenhart ben, en mensenharten zijn zo. Ze zijn bang hun grootste dromen te verwezenlijken, want ze denken dat ze het niet verdienen, of dat het hun nooit zal lukken.


Wij, harten, sterven van angst alleen al bij de gedachte aan geliefden die voorgoed zijn vertrokken, aan ogenblikken die goed hadden kunnen zijn en het niet waren, aan schatten die ontdekt hadden kunnen worden en eeuwig verborgen bleven in het zand. Want als dat gebeurt, lijden we vreselijk.’

'Mijn hart is bang om te lijden,’zei de jongen tegen de alchemist, op een avond dat ze naar de maanloze hemel zaten te kijken. 'Zeg het dan dat angst om te lijden erger is dan het lijden zelf. En dat geen enkel hart ooit geleden heeft wanneer het op zoek was naar zijn dromen, want ieder moment van een zoektocht is een moment van ontmoeting met de eeuwigheid.’


'Als je zoekt, vind je ook altijd,’zei de jongen tegen zijn hart. 'Toen ik zocht naar mijn schat waren alle dagen schitterend, omdat ik wist dat ieder ogenblik deel uitmaakte van de droom die te vinden. Terwijl ik mijn schat zocht, ontdekte ik dingen die ik nooit zou hebben gevonden als ik niet de moed had gehad dingen te doen die onmogelijk zijn voor herders.’

Zijn hart bleef de hele avond stil. ’s Nachts sliep hij rustig, en toen hij wakker werd begon zijn hart hem de dingen van de ziel van de wereld te vertellen. En dat geluk gevonden kon worden in een doodgewone zandkorrel uit de woestijn, zoals de alchemist had gezegd. Want een zandkorrel is een moment van de schepping, en het universum heeft er miljarden jaren over gedaan hem te scheppen. ‘Ieder mens op aarde heeft een schat die op hem wacht,’zei zijn hart.
'Wij harten praten niet veel over die schatten, want de mensen willen ze niet meer vinden. We praten er alleen over tegen kinderen. Daarna laten we het leven elk kind naar zijn bestemming leiden. Maar helaas volgen maar weinigen de weg die voor hen uitgestippeld is, en dat is de weg van de eigen legende en het geluk. Ze vinden de wereld bedreigend – en daarom wórdt de wereld ook bedreigend.
Dan gaan wij harten steeds zachter praten, maar zwijgen doen we nooit. En we hopen dat onze woorden niet gehoord worden: we willen niet dat de mensen lijden omdat ze hun hart niet hebben gevolgd.’
'Waarom vertellen de harten de mensen niet dat ze hun dromen moeten blijven volgen?’ vroeg de jongen aan de alchemist. 'Omdat het hart in dat geval het meest lijdt. En harten lijden niet graag.'
Vanaf die dag begreep de jongen zijn hart. Hij vroeg het hem nooit meer te verlaten. Vroeg het om, als hij verwijderd was van zijn dromen, in zijn borst te knellen en een alarmsignaal te geven. De jongen zwoer dat hij daar altijd aan zou gehoorzamen………'

Selfportrait

Pablo Picasso, 1881-1973
Blue Period

Pablo Picasso
Pink Period

Michael Dudok de Wit
Father and Daughter
Speechless!


A father says goodbye to his young daughter and leaves. As the wide Dutch landscapes live through their seasons so the girl lives through hers. She becomes a young woman, has a family and in time she becomes old, yet within her there is always a deep longing for her father.


The story can be seen as a metaphor. The father leaving on a boat signifies his death and the images of the daughter watching for him to come back is signifying her always thinking about him through-out her life. Towards the end when the now elderly daughter begins to travel through the overgrown, dried up riverbed is supposed to explain that she has died and is now travelling in the afterlife to see her father once again.
Unhappiness is the hunger to get; happiness is the hunger to give. . . . If the individual should set out for a single day to give happiness, to make life happier, brighter and sweeter, not for himself but for others, he would find a wondrous revelation of what happiness really is.
William George Jordan


A Tribe called quest
Can I Kick It?



Jazz(We've Got) & Buggin' Out

Henri Cartier Bresson, 1908-2004

1 van z'n mooie duizenden foto's. Er gaat nog steeds niets boven een mooie zwartwit foto. Zijn foundation.